هوا یکم سوز داره، روح الله می گه بَرفش و شما می خورین سوزش و ما، ریش هایش دوباره زیاد شده بود. سردش بود، بردمش سر قرارگاهم نشستیم، سیگار کشیدیم، گفت نکش، گفتم به چشم، بگذارید باز گردد دهن سیگار را با خاک مرغوب شیراز یکی می کنم، در کتابخانه ی پایین خانمان بودیم، که گریه کرد. من عوض شدم؟ نمی دانم، شاید فقط
ویش بفهمد، چون من یک خر هستم و او گاو، یادش به خیر آقا اُلاغه بودیم زمانی، البته می گویند مانده ای، البته باید به عرضتان بنویسم من در این یک مورد خودم را جای سران حکومتی می گذارم مثلا"، نمی دونم بگم آقا اُلاغه زیاد فرقی نداره می تونید به هرکس که دوست دارید منسوب کنید،
نه نه ی الهه طرفدار چند آتیشه ی حکومت است، من نمی گویم نیستم زنده باد جمهوری اسلامی ایران، اما این اسلام نیست، سلیقه است. استفراغ.
ماه رنگ پریده در بازار به دنبال یک تکه دُم ماهی، نه از سر فقر برای آنکه کلکسیون دُم های حیوانتش تکمیل شد، دُم خیلی ها را بُریده، شیطان، هم جنسان مفلوک شده ی من به گلچین، و دُم من، من دُم می خواهم چه کار این عقل سلیمم را نگیرد،
دانا بمان ها احتمالن یا دُچار کشفی شدند یا پایشان خوب نشده، با آن همه خدا نگهدارش، گر مصلحت این است،
درخت توت گریه می کند؟ ای کاش نبود؟ ای کاش حزب باد نبود، ما حیوانات پیشرفته وقتی به مسجد می رویم روسریمان را حکم می کنیو موهایمان را از آسمان به زمین می آوریم، گاهی اوقات هم به یک میهمانی احیانن به یک جای متداول ت امروزی می رویم همان یک انگشت روسریمان را هم می کنیم می خوریم تا استفراغ کنیم، گاهی هم می میریم، پس دم دمی مزاج هستیم بالهوس، ولی عادیست نماز خواندن در محرم و مشروب خوردن در اردیبهشت،
ویش خستست و یکی از دوستانش فقط روی پای او گریه می کند او هم نیز، و یک نفر بعد از مدت ها تاس گرفت و بغض کرد، دیوانه است یک روانی، یک مغرور و من در آستنه جنون برای درختی که سر بریدند
لالا لالا همه گریه همه سپید بپوشید آزادگان را می کشند
ما هم بمیریم، نمی خواهم دگر سر بر نیارم، سکوتم را بترکانم
بجوشم، آهای جلاد ببین خونش تموم، جانباز منِ عشقم همینه
بابام پا نداره، این دست و گردن، مهم این نیست که من اعدامیم
آهای جلاد جادو، امیر من همان عشقیست که گوید
چو دین داده به یغما ولی آزاده باشید
که من دینم همین است مسلمانم، مسلمان ولی اسلام این
جلادان و اعیان نه از مهرست نه از بهر خدا، بهر زمین است
