لیلا

من نمازم مرا بخوان لیلا
عصر ها لحظه ی اذان لیلا
سعی کن قضا نگردد عشق
دیر اگر شد ولی بخوان لیلا
چشم هایم پر از مناجاتست
از خدایان باستان لیلا
اقتدا کُن به حضرتِ آتش
تا بسوزم در این میان لیلا
آسمان را شبی تماشا کُن
پایِ گُل هایِ ارغوان لیلا
چادری از ستاره ها سر کن
پر بکش سوی کهکشان لیلا
جستجو کن ستاره ی من را
دخترِ خوبِ آسمان لیلا
سال ها رویِ بام چشمانم
منتظر بوده ام هر آن لیلا
گفت و گو با ستاره ها کردم
تا بگیرم از او نشان لیلا
شامگاهان دلم چه می گیرد
از تمام ستارگان لیلا
باز امشب تبِ جنون دارند
واژه ها بر سرِ زبان لیلا
می کشد تا کجا به دنبالش
سیلِ غم های بی کران لیلا
باز امشب ستاره باران است
واژگون می شود جهان لیلا
آی لیلای آسمان گردم
آسمان را بده تکان لیلا
بعد بر بالِ ابر ها بنشین
گریه کن از غمِ زمان لیلا
مثل رودی به سمت دریا ها
بی گمان می شوی روان لیلا
می پرد پلکِ چشمِ شب شاید
وحشت اُفتاده در نهان لیلا
فصلِ کوچیدنِ پرستو هاست
می رسد ناگهان خزان لیلا
عمرِ بی اعتبارِ ما را آه
می برد هودجِ' زمان لیلا
مثلِ تصویرِ بیتِ زیبایی
تا ابد یادِ من بمان لیلا
______________________
' هودَج: ( در این جا ) دستگاه، به وسیله ی
'' رضا رضی پور
''' فردوسی؛ ماه نامه ی فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و ادبی
ش: شصتُ دو و سه (ویژه نوروز هشتادُ هفت) ص: صد و هفتده